Zomaar een coachingsgesprek op een herfstige dag

Ik ben een echt buitenmens en vandaag is zo’n grijze herfstdag waar ik niet echt vrolijk van word. Mijn biologische klok is compleet van slag omdat ik al dagen geen zonlicht heb gezien. En dat merk ik. Ik heb toch wat minder lachrimpeltjes in mijn gezicht dan normaal. Wat op zich dan misschien weer een voordeel is J. Het is bijna 16.00 uur en ik zet een verse pot thee voor mijn laatste cliënt van vandaag.

 

Henriette komt stralend binnen. Zij is een prachtige vrouw van 62, midden in het leven maar wel met heel veel klachten. Zij komt al een tijdje bij mij om te kijken of we met de juiste voeding haar darmklachten wat kunnen verminderen. Ze geeft aan dat ze een slechte periode heeft gehad de afgelopen weken. Ze heeft het op haar werk en privé heel druk gehad en daardoor heeft ze ook minder goed voor zichzelf gezorgd. Ze is vooral meer gaan snacken en snaaien. Hoewel ze daardoor niet meer last van haar darmen heeft gekregen, baalt ze hier wel enorm van.

 

Deze  reactie en zie ik vaker bij mijn cliënten. Ze gaan heel enthousiast en fanatiek aan de slag met een nieuw, gezond eetpatroon. En dat houden ze goed vol. Totdat er een hele drukke periode aanbreekt of er iets vervelend gebeurt dat veel stress oplevert. En dan vervallen ze weer in oude gewoontes. En dat is heel menselijk, want die oude patronen zijn veilig en vertrouwd. Het is dus de kunst om een nieuw eetpatroon niet als een dieet te zien, maar om het in je huidige leven te integreren, zodat het een gewoonte wordt. En dat betekent ook dat er ruimte moet zijn voor af en toe wat ongezonds wat je lekker vindt!

 

Dus ik heb het met Henriette gehad over haar gewoontes op het gebied van eten. En ze vertelde mij dat ze de vaste gewoonte heeft om elke avond iets lekkers te nemen bij de koffie. Dit is een al jaren bestaand vast patroon wat we gaan proberen te doorbreken. Door het lekkers te vervangen voor iets anders (een tijdschrift lezen, in bad, telefoontje met een goede vriendin en af en toe een gezond tussendoortje).

 

Terwijl ik haar aan het uitleggen ben hoe gewoontehonger werkt, kijkt ze naar buiten en zegt ze:

“sorry dat ik je onderbreek, het is echt een heel interessant verhaal hoor, maar moet je die lucht eens zien!” Een prachtige rode, oranje, gele gloed strekt zich uit achter de bomen bij mijn praktijk.

“ Hier word ik helemaal blij van”, zegt ze.

“Ik ook” zeg ik en we kijken samen in stilte naar de lucht.

Er verschijnen weer lachrimpeltjes op mijn gezicht en Henriette zucht de stress van de afgelopen weken weg.

 

Millie van der Heijden